در نظریهٔ میدان‌های کوانتومی نیروهای بین ذرات بنیادی توسط ذرات دیگر حمل می‌شوند. برای نمونه، نیروی الکترومغناطیسی میان دوالکترون با رد و بدل کردن فوتون ها امکان می‌یابد. بردارهای بوزونی  متوسط نیروی ضعیف را؛ گلوئون ها نیروی قوی، وگراویتون ها نیروی گرانشی را حمل می‌کنند. این ذرات حامل نیرو، ذراتی مجازی‌اند و طبق تعریف، زمانی که حامل نیرو هستند امکان آشکارشدن‌شان وجود ندارد، زیرا عملیات آشکارسازی گواه بر عدم حمل نیرو خواهد بود.

در نظریهٔ میدان‌های کوانتومی،فوتون ها به صورت کوانتوم های میدان ؛پنداشته می‌شوند و همچنین فرمیون ها -مانند الکترون- را نیز می‌توان به صورت امواج جاری در میدان توصیف کرد، و این در حالی‌ست که هر نوع فرمیون میدان خاص خودش را دارد. 

در نظریه میدان کوانتومی (برخلاف مکانیک کوانتومی ) فضا و زمان ؛از طریق اتصال میدان الکترومغناطیسی و میدان برهم کنش  با سیستمی پویا و دینامیک تشکیل شده است.